Stotteren
Stotteren is een stoornis in de vloeiendheid van het spreken. Kenmerkend voor stotteren zijn herhalingen en verlengingen van klanken en lettergrepen. Ook kunnen er gespannen pauzes of blokkades optreden die het ritme van de spraak verstoren. Je hebt dit gedrag niet onder controle.
Als je stottert kan het zijn dat je 'vluchtgedrag' laat zien. Dit kan varieren van het kiezen van synoniemen voor gevreesde woorden tot het uit angst, frustratie en schaate ontwijken van spreken om het stotteren te verbergen. Ook 'vechtgedragingen' kunnen onderdeel zijn van je stottergedrag. DVoorbeelden hiervan zijn het onnatuurlijk knipperen met de ogen of het bewegen van de armen of benen.
De mate van stotteren varieert per situatie. Sommige situaties verergeren het stotteren, maar het kan ook zijn dat je in situaties bijna vloeiend spreekt. Zingen gaat ook bijna altijd vloeiend.
Stotteren ontstaat over het algemeen voor het zesde levensjaar, meestal tussen 2;6 en 4 jaar.
De logopedist:
Als je stottert kan het zijn dat je 'vluchtgedrag' laat zien. Dit kan varieren van het kiezen van synoniemen voor gevreesde woorden tot het uit angst, frustratie en schaate ontwijken van spreken om het stotteren te verbergen. Ook 'vechtgedragingen' kunnen onderdeel zijn van je stottergedrag. DVoorbeelden hiervan zijn het onnatuurlijk knipperen met de ogen of het bewegen van de armen of benen.
De mate van stotteren varieert per situatie. Sommige situaties verergeren het stotteren, maar het kan ook zijn dat je in situaties bijna vloeiend spreekt. Zingen gaat ook bijna altijd vloeiend.
Stotteren ontstaat over het algemeen voor het zesde levensjaar, meestal tussen 2;6 en 4 jaar.
De logopedist:
- doet stotteronderzoek (hoorbaar en zichtbaar stottergedrag);
- onderzoekt hoe jij denkt over het onvloeiend spreken;
- leert je vaardigheden om je vloeiendheid te vergroten door:
- spraakmotoriek te oefenen;
- specifieke spreektechnieken te oefenen;
- je beleving van het stotteren aan te pakken.
